Op 20 maart j.l. ontving ik toch nog een email van COA-Zutphen dat Farshad uit Iran belangstelling had om aan het project mee te doen. Hoewel er geen nieuwe werken meer konden worden ingediend, nodigde ik Farshad uit in mijn atelier. Hij liet me voorbeelden van zijn kunstwerken van hout zien. Eén ervan was een spiegel waarvoor hij een lijst met motiefjes had ontworpen. Toen kwam ik op het idee om Farshad toch bij het project te betrekken door een passende lijst voor het portret van Parisa te ontwerpen. Hij maakte een foto van het schilderij en besprak het idee via de telefoon met zijn vrouw in Iran. De volgende dag al stuurde hij me een schetsmatig basisontwerp voor de lijstversiering. Ik werd  meteen heel enthousiast.  We gingen aan de slag: wat was er nodig aan gereedschap en materiaal. Gereedschap was geen probleem maar wel het benodigde hout. Maar geloof het of niet, binnen drie dagen was het hout helemaal uit Iran naar Nederland gebracht. Dit was het begin van ons teamwerk. Farshad regelde het hout en ik hielp hem met het uitwerken van het basisontwerp. Hij ging aan de slag met het bewerken van het hout en ik met het maken van de basislijst.

De lijst begint een kunstwerk te worden. De vraag is: gaat er een symbiose ontstaan tussen deze lijst en het schilderij. Daar gaan we voor!

Farshad Safariyan

De eerste keer dat ik de mozaïekschilderijen zag, voelde ik een vreemd gevoel van geluk en interesse. In mijn stad Shiraz verkocht destijds slechts één winkel deze schilderijen, maar deze was een aantal dagen gesloten vanwege reizen van de eigenaar. Ik deed mijn best om de definitie van Moaarsq (mozaïekschilderij) te kennen, terwijl je nauwelijks enige informatie over dergelijke kunsten kon krijgen. behalve in enkele bibliotheken. Na veel zoeken stemde een Meester van Moaaraq genaamd Sephertaj ermee in mij deze kunst te leren. Omdat ik meer enthousiasme had gekregen, begon ik dagen en nachten te leren en te oefenen. Mijn eerste schilderij werd door mijn moeder naar mijn neef in Duitsland gestuurd. Een jaar later begon ik dakloze meisjes die geïnteresseerd waren in deze kunst gratis les te geven. Met veel liefde voorzag ik ze van de nodige hulpmiddelen om ze te helpen het beter te leren. In dezelfde jaren heb ik met mijn studenten een kleine tentoonstelling opgezet. Jaren gingen voorbij terwijl mijn activiteiten in deze kunst werden verminderd vanwege mijn arbeidsproblemen. Tenslotte moest ik vanwege de problemen in Iran samen met mijn zoon van 18, die ook kunstenaar is in zijn eigen stijl, naar Nederland emigreren. Dat had ik nooit gedacht… Nadat ik mezelf had voorgesteld en mijn capaciteiten had gepresenteerd, wil ik een dierbare kunstenaar ontmoeten. Hij liet mij in zijn kunstatelier werken. Ik ben blij dat ik de kans heb gekregen om aan dit project mee te werken, ik zie dat mijn liefde en passie voor deze kunst weer gaat groeien. Ik ben dankbaar aan Henry voor zijn steun. Ik hoop echt dat ik deze kunst in Nederland verder kan ontwikkelen en verspreiden.